Jaarlijks archief 29/10/2017

‘De EUC terugblik van…’ is een rubriek die ons meeneemt naar de bijzondere roeiervaring van een ploeg die in actie kwam op de laatste editie van het EUC. Wat ging er goed, wat ging er HEEL goed en wat ging er vooral niet zo heel goed? Wat heeft het EUC de ploeg gebracht, hoe hebben zij zich voorbereid en smaakt zo’n EUC naar meer? De lichte damesch Arlette de Vegt en Floor Steenvoorden van W.S.R. Argo kijken terug op hun bronzen avontuur in Servië.

Neem ons mee naar de race…
De race was strijden vanaf de eerste haal, onze finale was aan het einde van de dag dus het weer was aanzienlijk slechter geworden. De WAB was hier niet mee te vergelijken en op de Rijn zou dit een vaarverbod zijn voor alle boten. Tijdens het oproeien hadden we dit al snel door dus we hebben onze dollen omhoog gezet en geprobeerd niet te veel water in de boot te krijgen. Een paar startjes geoefend en toen moesten we al oplijnen. De zenuwen waren wel aanwezig, dit was de laatste race van een geweldig seizoen. We hadden als doel om top 3 te varen of een goede race te varen met acceptatie dat de andere beter waren, want je weet tenslotte nooit wie je concurrenten zijn op de EUC. We waren via de herkansing in de finale gekomen dus de meeste tegenstanders hadden een wedstrijd minder gevaren. Vooral met sterke tegenwind zouden we mogelijk wat energie te kort komen.

Onze start ging goed, we lagen de eerste 250 voor, dat was heel apart want de start was nooit een van onze sterkste punten. Dit hadden we vast te danken aan het feit dat we op de trainingsdag, toen het ook hard waaide, startjes moesten oefenen van onze coaches in het ergste water terwijl andere ploegen in het betere water bleven. Met harde tegenwind en golven is het lastig om snelheid te maken dus snelheid behouden was het doel. Mishalen beperken en zorgen om snelheid vast te houden. Al bij de 1000m waren de top 3 boten duidelijk, wij lagen 3e en wilden dat behouden. Met 2 bootlengtes voor op de nummer 4 van het veld was onze positie goed, maar één mishaal en dan was een podiumplek uit zicht. In de boot werden onze gebruikelijke calls vervangen door ‘normaal doen’ ‘hoog zitten’ en ‘ uitpikken’. Eindsprinten durfden we niet, we lagen nog goed dus kwamen in tempo 30 als derde over de finish. In een tijd van 9:43,75, we hebben lang van onze laatste race mogen genieten.

Welke (evt. bijzondere) voorbereidingen hebben jullie getroffen om tot dit resultaat te komen?
We hebben geen bijzondere voorbereiding gedaan voor de EUC, maar achteraf hebben we onze medaille misschien te danken aan roeien op de Rijn. We wisten precies wat onze focuspunten waren voor slecht water in combinatie met tegenwind en konden een goede haal opzoeken.

Wat vonden jullie van de ervaring om naar het EUC te gaan?
Het was een leuke nieuwe ervaring, veel aspecten zijn anders dan een Nederlandse roeiwedstrijd dus daar moet je op instellen en er mee om kunnen gaan. Er was bijvoorbeeld geen zoutloos eten, dus dan moet je net wat creatiever zijn dan thuis.

Smaakt zo’n EUC blik naar meer? Wat wordt jullie volgende doel?
Deze medaille was een goed afsluiting van het seizoen, we hebben alles eruit gehaald wat erin zat. Volgende doel voor Arlette is Elite worden en ontdekken of de skiff net zo leuk is als de dubbel twee. Voor Floor is het doel een baan zoeken nu dat ze afgestudeerd is, en misschien nog een keer de NKIR winnen.

‘De EUC terugblik van…’ is een rubriek die ons meeneemt naar de bijzondere roeiervaring van een ploeg die in actie kwam op de laatste editie van het EUC. Wat ging er goed, wat ging er HEEL goed en wat ging er vooral niet zo heel goed? Wat heeft het EUC de ploeg gebracht, hoe hebben zij zich voorbereid en smaakt zo’n EUC naar meer? In dit stuk het verhaal van de 8+ van D.S.R. Proteus-Eretes bestaande uit Stefan van der Toorn, Bart Overes, Niek van der Grift, Roland Gunther, Vincent Klaassens, Friso Dam, Jiri de Vos, Robert van Houten en stuur Fleur Wellen.

Na maanden lange voorbereidingen, vele wissels, nog meer blessures en bovenal heel veel trainingen, begon onze reis naar het European University Championship om half 6 in de ochtend op woensdag18 juni op Proteus. Hier hadden wij verzameld met zijn allen om daarna door te gaan naar het vliegveld van Rotterdam. Vanaf daar vlogen wij naar Budapest. Sommige mensen met wat meer beenruimte dan anderen. Eenmaal aangekomen in Budapest hebben wij de taxi gepakt naar het treinstation om daar vier uur later de trein naar Subotica te pakken. Na deze vier uur kwamen wij erachter dat de trein ook nog twee uur vertraging had dus konden wij nog wat langer genieten van het net ingevoerde Europese internet in Budapest. Na een treinreis van vijf uur en twee paspoortcontroles later, kwamen wij om zes uur ‘s avonds aan op het station van Subotica. We zijn direct door gegaan naar het avond eten dat op typische Servische wijze geserveerd werd, met heel veel zout. Wij waren blij dat het kraanwater drinkbaar bleek te zijn en dat we niet hoefden in te wegen voor het toernooi.

Op donderdagochtend hebben wij ons eerste baantje geroeid op Lake Palic. Wat het leuke is aan een meer, is dat golven nog meer kunnen opbouwen. Hier waren wij als zware jongens met een lage boot nog niet helemaal tegen opgewassen dus na een baantje lag de hele boot vol met water en was iedereen blij met de luchtkasten in de boot. Dit kon ons er niet van weerhouden om ’s middags nog een baantje te gaan roeien. Met betere omstandigheden ging de training ook veel beter.

Vrijdag was de dag van de voorwedstrijd, maar omdat we vonden dat we nog niet genoeg getraind hadden hebben we op vrijdagochtend vroeg nog een korte training gedraaid om helemaal gewend te raken aan de baan en elkaar. Het was namelijk de derde training in Servië en de derde training in de opstelling van de wedstrijd. Na de training zijn we terug gegaan naar de kostschool waar we tijdens het gehele EUC verbleven om ons mentaal voor te bereiden op de voorwedstrijd van later die dag. Toen het eenmaal later die dag was, zijn we weer met z’n allen de bus ingestapt voor de race. Wij lagen in de voorwedstrijd tegen middengroep licht van Laga, London University, twee achten uit Polen en een acht uit Kroatië. We hadden van onze coaches gehoord dat de boot van London hard uit de start zou komen dus dat wij nog maar harder moesten starten. En dat deden we, we pakten direct uit de start een voorsprong die we de hele race niet meer weg hebben gegeven. Met deze eerste plek in de voorwedstrijd waren we direct door naar de A-finale en hoefden we geen herkansing te varen op zaterdag. Daarnaast hadden we ook de snelste tijd van de dag. Dit resultaat hebben we gevierd door met zijn allen een ijsje te gaan eten want we waren nog steeds alcoholvrij dus bier zat er nog niet in.

Zaterdag hadden wij een vrije dag, en wat ga je dan doen, trainen natuurlijk. Nadat we allemaal lekker hadden kunnen uitslapen zijn we in het middaguur afgereisd naar het meer om daar nog een baantje te varen. Dit korte baantje werd nog wat verder ingekort door onweer. Desalniettemin was het een goed trainingsbaantje. De rest van de dag heeft iedereen lekker gechilld. Op zondag was het de matchday. Om alvast weer wat bloed door onze benen te laten te stromen, zijn we om 9:00 uur ‘s ochtends alvast twee maal de baan over gegaan. We merkten toen al dat het weer wat harder was gaan waaien dan de dagen ervoor. Om een klein beetje de wind te kunnen trotseren en om water uit onze boot te houden, is er ter plekke nog een stormbord gemaakt voor op de boot. Vooral Vincent was hier heel blij mee want zelfs hij kon met zijn brede schouders niet voorkomen dat de boot vol liep met water.

Om 15:50 zouden we van start gaan in de A-finale. Hier lagen wij naast Oxford-Brookes, die net als wij direct geplaatst waren vanuit hun voorwedstrijd, daarnaast lagen wij weer naast de lichte acht van Laga, University of London, de Poolse acht uit Kozminski en een Duitse acht uit Aken. Door de harde wind was de wedstrijd al wat uitgelopen maar in de finale voor ons, was er ook nog een boot omgelsagen. Hierdoor konden wij pas 45 minuten later starten. Dit gaf ons wel mooi de tijd om de boot leeg te hozen met de bekertjes en sponzen die we hadden meegenomen. Toen de boot helemaal water vrij en we mochten gaan starten was het al iets minder hard gaan waaien maar er stond nog steeds een forse wind. Hierdoor werden we wel weggestart met een versnelde startprocedure. De start was zo snel dat eigenlijk niemand het door had, gelukkig hadden we een scherpe boeg en stuur en daardoor konden we nog redelijk wegkomen. De eerste 250 meter was echt oorlog op het water want hier waren de golven het hoogst en we raakte de ene na de andere golf waardoor de boot weer helemaal vol liep met water. Desondanks kwamen we nog voor Oxford-Brookes de start uit. Deze voorsprong hebben we helaas niet vast kunnen houden maar uiteindelijk zijn we tweede geworden wat dus een zilveren medaille opleverde. Deze prestatie hebben wij samen met de twee zonder die ook een zilver  medaille hebben gewonnen gevierd door met zijn allen uit eten te gaan en daar ook weer alcohol te nuttigen.

We vonden het heel leuk en leerzaam om met zulke goeie roeiers in de boot te zitten om naast andere goeie boten te liggen. De wedstrijd was toch weer heel anders dan alle Nederlandse wedstrijden die we tot nu toe heb meegemaakt. Vooral de tegenstand was een groot verschil, vooral de manier waarop ze zich gedroegen. De Engelsen waren heel luidruchtig, zowel op het water als daarnaast en hierdoor was het soms lastiger om gefocust te blijven. Handig dat we dit nu weten voor de volgende wedstrijd: we zullen minder verrast worden door hun geschreeuw.

We vonden het een super leuk toernooi met een mooi resultaat waar we goed op door kunnen bouwen volgend jaar!